25 stycznia członkowie Komisji Edukacji, Kultury i Promocji Starostwa Powiatu Będzińskiego obejrzeli zabytkowy kościół św. Wawrzyńca w Bobrownikach i poznali jego historię, którą opowiedziała Halina Gajdzik. „Jest on najstarszym zabytkiem architektury drewnianej Ziemi Będzińskiej i jedynym drewnianym zabytkiem sakralnym w Zagłębiu. Wraz z murowanym ogrodzeniem i cmentarzem, na którym dokonywano pochówków do końca XIX w., został wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Śląskiego”. – czytamy na stronie parafii. – Pierwszy raz byłam w kościele św. Wawrzyńca w Bobrownikach. Pani Halina Gajdzik opowiedziała nam jego historię. Mówiła między innymi, że jak wkroczyli Rosjanie, to dach i sufit kościoła zniszczyła katiusza. Szkoda, że w poprzednich kadencjach, nie zrobiono z niego „perełki powiatu”, wyglądałby dzisiaj inaczej. Niestety, nawet nie promowano go odpowiednio, pomimo iż na to zasługuje. – mówi radna powiatowa Katarzyna Maciejewska. – Kult św. Wawrzyńca w Polsce był w minionych wiekach bardziej popularny niż obecnie. Kiedyś bardzo powszechny był zwyczaj, że w dzień św. Wawrzyńca (10 sierpnia) święcono masło, którego używano również jako środka leczniczego. Na ziemiach małopolskich święcono też miód. Z ognisk zapalanych w dniu wspomnienia rozniecano nowy ogień, modląc się aby św. Wawrzyniec opiekował się ludźmi i uchronił obejście przed pożarem. Na stokach górskich w Rajczy i Rycerki mieszkańcy rozpalają olbrzymie ogniska dla upamiętnienia jego męczeńskiej śmierci, nazywane Hudami Wawrzyńcowymi. Warto dodać, że Święto liturgiczne obchodzone 10 sierpnia jest również świętem diakonatu. Z tego powodu Perseidy (jeden z najbardziej regularnych rojów meteorytów, którego orbita przecina się z ziemią od 17 lipca do 24 sierpnia) nazywane są „łzami świętego Wawrzyńca” na pamiątkę jego męczeńskiej śmierci. – opowiada K.Maciejewska. Więcej na: http://parafia.bobrowniki.pl/obiekty-sakralne/kosciol-zabytkowy.html Informacje o Św. Wawrzyńcu: urodził się w aragońskim Huesca, około roku 225, w rodzinie pobożnych Orencjusza i Pacjencji. Ukończył studia teologiczne w uniwersytecie w Saragossie. Został jednym z siedmiu diakonów papieskich, zarządzającym kościelnym majątkiem i opiekującym się ubogimi. W czasie prześladowań, jakie wybuchły za cesarza Waleriana papież został pojmany, a wraz nim czterech diakonów, w tym i św. Wawrzyniec. Gdy cesarz próbował prośbami i groźbami wymusić na Świętym oddanie całego kościelnego majątku, ten poprosił o trzy dni na zebranie wszystkiego. W tym czasie rozdał kościelne skarby biednym, a stając przed Walerianem na czele niewielkiej delegacji złożonej z ubogich i chorych, powiedział: „Oto są skarby Kościoła!”. Rozwścieczony władca kazał go biczować, potem powieszono go, wyrywając mu członki ze stawów. Na samym końcu rozciągnięto na kracie, pod którą położono rozżarzone węgle. Po pewnym czasie Święty miał powiedzieć do swojego oprawcy: „Widzisz, że ten bok jest już dość przypieczony. Obróć mnie na drugą stronę!”. Ciało św. Wawrzyńca pochowali św. Justyn i św. Hipolit w cemetarium Cyriaki przy Drodze Tyburtyńskiej (Via Tiburtina). W 330 r. cesarz Konstantyn wzniósł nad jego grobem oratorium, przebudowane przez papieża św. Damazego I. Na miejscu, gdzie św. Wawrzyniec został skazany na śmierć ufundowano kościół San Lorenzo in Miranda, na miejscu męczeństwa – San Lorenzo in Panisperna. Kratę na której go żywcem upieczono papież Paschalis II umieścił w kościele San Lorenzo in Lucina. Relikwia głowy św. Wawrzyńca znajduje się w Watykanie i jest wystawiana 10 sierpnia.
